این مستند داستان یک خانم آمریکایی و یک خانم و آقای لهستانی است. این افراد از فعالین حقوق بشر هستند که به هند سفر کرده‌اند تا به مسلمانان میانماری در کمپ آوارگان کمک کنند. این مستند فیلمی است که با رویکردی انسان شناسانه سعی دارد بحران هایی را که در مواجهه انسان چه در شکل جمعی و چه در شکل فردی با محیط اطراف وجود دارد، بررسی کند و در عین حال این مواجه با روش و بیانی مطرح شده که قابل فهم برای همه مردم دنیا با هر دین و مسلکی باشد. بنابراین در شکل گیری و انسجام این فیلم انسانهای بسیاری از نقاط مختلف دنیا حضور دارند و مهمترین نکته این فیلم از دیدگاه انسان شناسانه همین خصلت است؛ یعنی زبانی که در آن پیوست‌های مشترک انسانی بیش از هر موضوع اختلاف برانگیزی، مطرح است.

این فیلم در کشور هند تولید شده است. در هند، پشت هر ماشینی نوشته شده است «لطفا بوق بزنید». این جمله در هند به معنای نوعی تایید است در حالیکه این جمله در مفهوم اجتماعیش نوعی اعتراض است و با توجه به اتفاق هایی که در فیلم رخ می دهد،

به موازات ماجرای اصلی مستند، صدایی در این فیلم وجود دارد که می‌خواهد ببیند این افراد تا چه اندازه حاضر هستند برای آوارگان میانماری فداکاری کنند. از این فعالان حقوق بشر سوال می‌شود که آیا حاضر هستند برای کمک به آوارگان میانماری پاسپورتهای خود را بدهند و از هند اخراج شوند؟ در پایان می‌بینیم که تنها خانم لهستانی گروه حاضر به این اتفاق می‌شود و دیگر افراد این فداکارای را انجام نمی‌دهند.

وی در مورد بخشی از فعالیت‌های این فعالان حقوق بشر در هند اظهار داشت: زن آمریکایی گروه می‌خواست دادگاهی از کودکان میانماری تشکیل دهد که در آن قاضی، دادستان و وکیل از کودکان میانماری باشند. در انتها با خروج زن آمریکایی کودکان میانماری به تنهایی این دادگاه را تشکیل می‌دهند و در آن برای مشکلاتی که والدینشان با آن درگیرند راه‌حل ارائه می‌دهند.

کارگردان : رضا فرهمند